KONUŞMA ŞEHVETİ

Bir dokun bin ah işit kâse-i fağfurdan demişler. Dertli olanın lafı da çoktur. Lâkin mühim olan o lafların bir ahenk içinde okura takdimidir. Her kişi yazardır günümüzde amma kaçı kalem kudretine sahip acaba?

Ne Fuzûlî kaldı cihanda, ne Rûhî Bağdadî ne Nedîm-i Şeydâ ne Peygamberiin (salat’u selâm olsun ona) iltifatına mazhar olmuş mübarek şair Nâbî.^[1]

Tá ne zamanlar inliyordu Namık Kemal:

Mey dökülsün mü kabr-i ashâba
Yakışır mı sanem şu mihrâba...

İstanbul’da kırka yakın sahabe kabri olduğu rivâyet edilir. Yalnız başına Ebâ Eyyûp el Ensârî olsa yetmez mi? Onların medfun oldukları mübarek beldede dökülen şarabın rakının haddi hesabı yok… Sanem desen gani, her mektebin bile hususî sanemi (putu) var…

Ne Necip Fazıl Kısakürek kaldı, ne Mehmed Şevket Eygi. Hepsi göçtü bir bir ebedi istirahatgâhlarına. Ne yol gösterecek Ehl-i Sünnet mürşidlerimiz var dört dörtlük, ne yüzbin camide va’zu nasihat eden imamlardan on-onbeşi dışında ihlás sahibi ve nutku tesirli hatip kalmış…

Adam seviyeli, ilim irfan ehlinden ama beş vakit namazları ya kılmıyor, ya camiye gelerek cemaatle kılmıyor. Bayram namazında aksatmadan camiye gidiyor, herif onu da kovalıyor:

“Bayramdan bayrama camiler hınca hınç, yer bulamıyorsunuz. Neden? Bayramdan bayrama gelenler yüzünden. Gelme kardeşim ona da gelme…” diyordu biri geçmişte şimdi hatırlayamadığım bir camide, Cuma vazında…

Gel de kahrolma… Bu denli ileri gitmiyor çoğu imam ancak vaz’ü nasihatleri cidden tesirsiz. Ne hitabet ilmini biliyorlar ne da birazcık olsun ihlás yok ki tesirleri olmuyor cemaatlerine.

Hem nasıl olsun ki? Herifin daha ezana saygısı yok! Ezan okunuyor cemaat işitemiyor. Bizimkinin hoparlörlerde yüz desibelle çıkan sesi mümkün değil Ezan-ı Muhammedi’yi işittirmiyor…

Sorsan “niye böyle yapıyorsun?” diye, Ezan-ı Muhammedi’nin şuurunda değil ya, “bu ilim, binaen’aleyh ilim ezana mukaddemdir (önceliklidir)” diyecek, daha beter günaha girecek, soramıyorsun. Bir gün imam herifin biri kendiliğinden söyledi, itiraf etmişti. 

“Senin ilmine” diyeceğim onu da Allah korkusu ile diyemiyorum. Behey nádân, mübarek ecdadımız Osmanlı devrinde ne büyük âlimler, şeyh efendiler, müçtehid makamında zatlar vardı. Hepsi vaz’ü nasihati Ezan-ı Muhammedi’yi işitir işitmez keser, hattâ (vaz yerine) Kur’ân-ı Kerîm tilaveti varsa o dahi durdurulur ezan huşu ile dinlenirmiş.

Ezan nedir, Ezan-ı Muhammedi’yi dinlemek bizim keyfimize mi kalmıştır?

Efendim, ezan; Fahr-i Kâinat Resûl-u Ekrem Efendimiz Muhammed Mustafa’ya, nazil olan Kur’ân’ın emirlerine göre insànlığa tebliğ ettiği «tevhid dini»nin günde beş kez kâinata ilân edilişi.

Mehmed Akif Ersoy‘un İstiklal Marşı’ndaki deyişiyle şehadetleri dinin temeli Ezan-ı Muhammedi’yi okumak suretiyle yapılan çağrı yahut dâvet oluyor; mescide ve dahi İslâm dinine… Yàni ezan mahza, dinin günde beş kez “gelin (ey insànlar) bu (hak) dinin hidayet iklimine girip kurtulun” diyen sesi. Kur’ân ve hidayete çağrıdır.

İmdi bu nádânların bunu anlayamamış olması ihtimali var mı? Hayır yok. O hâlde bile bile neden böyle davranıyorlar derseniz, cevabım şudur:

Bunlarda KONUŞMA ŞEHVETİ var. “Ne güzel konuşuyorum yahu” derler içlerinden. Müezzine de kızarlar belki. Biraz daha açabilse sesi ne tesirli olurdu konuşması… Ezanları da 120 db’e açmıyorlar mı?

Tıpkı abuk sabuk şeyler yazıp sahih midir, dinden mi çıkarır, okumaktan mı soğutur, kul hakkı mı doğurur demeden yazanların “ne yazdım ama” dedikleri ve üstadlarla si…. yarıştırmaya yeltenmeleri gibi.

Ya Sabır efendi ya Sabır…

“Gel de kahrolma” demeyi de bırak. Sonuçta düzen bozuk, mürşidler eksik, vasıflılar da korkak. Ne yapsın garipler? 05.05.2022

———————————————-
^[1] “Sakın terk-i edebten kûy-ı Mahbûb-ı Hüdâdır bu / Nazargâh-ı İlâhîdir Makâm-ı Mustafâ’dır bu…” beyitlerinin hikâyesini okursanız kerametine de şahid olacaksınız Nâbî’nin.