Paramız pul oluyor

Bir (1) Euro 40 liraya dayandı. 39,5135 şu anki vaziyet... Türk parasının hemen hiç yüzü gülmedi. Sürekli değer kaybediyor. Sebebi ise öyle deha gerektirecek bir muammada saklı değil. Gayet basit... Üretmiyoruz. Üretmeyen tüketir. Neyi tüketir? Aldıklarını tüketir. Pekâlâ almak için ne gerekir. Karşılığında bir şeyi (bedelini) vermek gerekir. Ticarete bu yüzden alış-veriş denilmiştir. Bedel genellikle paradır. Türkiye habire tüketiyor, hazineyi boşaltıyor. Neticede de paramız yàni Türk Lirası değersiz bir pul oluyor. Üretmeyen ülke fakirleşir ve nihayet devlet çöker. Üretecek ve ürettiklerinin bir kısmını dış ülkelere satacaksın. Ne kadar çok satar (ihracat) isen o kadar zengin olursun. Millî paran değer kazanır. Üretimi hızlandırmadan ihracatı arttıramazsınız. Ya da arttırdığınız takidirde sonunda elde avuçta hiçbir şey kalmaz ve kumarhanelerden don gömlek çıkan ahmaklar gibi olursunuz. Pekâlâ neden üretmiyoruz? Benim gibi iktisatçı olmayanların hattâ câhil cüheylanın bile kavradığı bu gerçeği bizi yönetenler bilmiyorlar mı? Hayır yöneticiler bunu biliyor, hem de çok iyi biliyorlar. Lâkin bilmek ayrı, idrâk ayrıdır. Bilmek ayrı, bildiğini, bir idrâk bir şuur halinde kavrayıp eyleme dökmek ayrıdır. Bakın tekrar ediyorum, gâvurun bir (1) Euro’su 40 liraya dayandı. 39,5135 şu anki vaziyet... Yahu dehşete düşmeliyiz, dehşete... Bir euro iki lira olsa bile insanın yüzü kızarır, utanır ve gayrete gelir. 40 lira ise 40 defa yüzümüz kızarmalı. Yàni pancar gibi olmalı. Fakat heyhat... Yöneticiler dahil herkes pür neşe. Ramazan olmasa, ağzım oruçlu olmasa bir galiz laf ederdim ya neyse... Lan kafayı mı yedik biz? 40 mermi yemişiz, pişmiş kelle gibi sırıtıyoruz... Ramazan hürmetine aklımızı başımıza getir ya Rab. Azab ile değil, rahmetinle, merhametinle. Bize selim akıl bahşet. “«Yâ Rab, eğer dileseydin onları da, beni de daha evvel helak ederdin, içimizden bir takım beyinsizlerin işlediği (günâh) yüzünden hepimizi helak mı edeceksin?” (A’râf Suresi 155. âyet). 07.03.2025