Tuttuğun Açlık Değil ki

kalbimi parlatır masiva atar
sabah seherinde ipeksi rüzgar
nemlenir göğümde yüzen bulutlar
çisil çisil inen bir rahmet yağar

perdeler kaldırır pencere açar
yetim neşesinden havada uçar
öksüzün elinden sıcacık tutar
tutuşa daim mi gelecek çağlar

öfke gelirse boğazını sıkmaya
sen gonca güller ol ona açmaya
tuttuğun şey sade açlık değil ki
gülümser isen o ne güzel ağlar

kuşlar kardeş komşu insanı görün
ayaklar yaşlıya hastaya gidin
diller durmayın Allah’ı anın
oruçlar o zaman gerçekten bağlar

sana vermeyene sen verir misin?
sana gelmeyene sen gider misin?
sana zulmedeni affeder misin?
o an yeşillenir ovalar dağlar

soğuk su pideyi gözlüyor muşsun
Büşraya iftarla gülüyor muşsun
bu sen mi kendini tanıyor musun?
paylaşınca insan sevinçten ağlar

sana verilenden cömertçe dağıt
saraylar kartondan bildiğin kağıt
dağlar kül yeryüzü olunca ağıt
Rızayı bulursan gönüller çağlar