Cumhurmak…

Tâbir bendenize ait.

Taptaze, yeni çıktı… Yàni yeni uydurdum…

Dün, Türkiye Cumhuriyeti’nin yüzüncü yılıydı malûm.

Cumhuriyet üzerine neler neler söylendi.

Meğer ne cahilmişiz. İslâm bile cumhuriyetin gölgesinde kaldı yahu.

Cumhurmadıkları ne bir fazilet ne bir mefhum bıraktılar.

Cumhurma(k) burada «kullanmak» anlamında yer aldı ama siz her konuda istifade edebilirsiniz. Yàni cumhuriyeti her sahada cumhurlayabilirsiniz.

Mübarek mefhum değil bir mefhumât deposu.

Oysa ötede bir Çin Halk Cumhuriyeti var.

İran İslâm Cumhuriyeti var…

Geçmişte SSCB (Sovyet Sosyalist Cumhuriyetleri Birliği) bile vardı.

— Ama bizimki başka?

Niye?

− Bizimki Atatürk Cumhuriyeti…

Hoppala al sana bir organize sanayi bölgesi daha…

Pekâlâ madem ki özel o hâlde öyle deyin neden cumhuriyet tâbirini tüm faziletlerin üzerine oturtup dünyaca kabul edilmiş gibi servis ediyorsunuz?

− Kem küm…

Yahu öyle yahut böyle neticede bir rejim adıdır cumhuriyet.

Cumhuriyet ne bir dindir ne bir köklü kültür.

Bırakın artık şu cumhurlamayı (burada saçmalamayın anlamındaki halini kullandım).

Şimdi şu cumhurbazlara (cumhuriyet tâbiriyle oynayanlara) sorsanız daha neler neler anlatırlar ama inanın şu halleri tam bir trajikomedya.

En çok da neye gülüyorum bilir misiniz?

Atatürk’süz cumhuriyet olmaz komedisine.

Bunlar hem kör hem sağır hakikaten böyle yahu.

Behey nádân adamlar… Dünya Atatürk’süz cumhuriyet dolu. Mao’lu olanı var, Şeriat’li olanı var, sade suya tirit olanı var.

Madem güldük o zaman bendeniz de bir cumhurlama yapayım.

Bundan böyle yazılarım makale-i cumhur’u muazzama vel ceride-i yevmî olarak cumhurlanacak (vasıflandırılacak).

Ayıp ama niçin gülüyorsunuz?

Sonuçta kırkyılın başı biz de cumhurlama hakkımızı kullandık. 30.10.2023