ÜÇ ŞİİRİM

Muhterem okurlarım,

Bayrağımız sembolik olarak Kur’ân-ı Kerîm’de Âl-i İmrân Sûresi 139. àyetinin mánâsını taşır. O âyet-i celîlenin meâli şöyledir: “(Ey mü’minler), gevşemeyin, mahzun olmayın, Siz eğer (gerçekten) mü’min iseniz (düşmanlarınıza galib ve onlardan) çok üstünsünüzdür.”

Bayrağımızdaki kırmızı (kan) Allah yolunda can veren mü’minlerin kanıdır. HİLÂL bütün dünyada İslâm sembolüdür. Neredeyse tüm İslâm ülkelerinin bayrağında hilâl vardır. YILDIZ ise zafer sembolüdür. Ayette “çok üstünsünüzdür” buyurularak galibiyete yàni zafere işaret var. Hilâl galib gelecektir her daim. İşte bayrağımız da bunu ifade ediyor sembolik olarak:

BİR ÀYETTİR BAYRAĞIM

Mánâ’yı hilâl İslâm, yıldız zaferse...
Hele şüheda kanında aksetmişse
Bir âyettir benim mübarek bayrağım...
Ne güneşler battı, o hilâl uğruna
Benim de feda olsun yolunda cânım...
Bayrağım, gönderdeki àyet, vatanım
Bir âyettir benim mübarek bayrağım...
Bayrağım, gönderdeki àyet, vatanım



KÖTÜ KOMŞU

Adamın birinin kötü bir komşusu varmış, huysuz
Bu zavallı öksürse duvarları kırarmış namussuz
Bizimki çok üzülür, lâkin komşu der sabredermiş
Herif utanacağına daha bir cüretle hattâ sövermiş
Derken bir danışmak, fikir almak istemiş birinden
Rastlaya rastlaya bana tesadüf etmez mi uyuz
Sualine cevap versem kurtulur mu acep derdinden
Baktım adam iri yapılı, pehlivan gibi maşallah
Dedim, kuzum şu senin komşu azman olmalı ah
Dedi boyu yarıma anca gelir kırk okka çekmez
Tutup kaldırsam on metre öteye atarım âlimallah
Dedim caizdir tut at, kesilsin sesi namussuzun
Dedi Peygambere ne derim, niye sabretmedin
Sen komşu hakkında sözlerimi hiç mi işitmedin?
Ahirette bunu ödemeyecek misin, Müslüman hey...
Baktım adam haklı hem yerden göğe, tekrar yere
Ercani der üzülme nahak yere nar'u ateşe girme
Can çıkmadan huy çıkmaz boşa kürek de çekme
Sabreyle birgün muradına erersin, gider her fani
Dünyaya kazık çakmış biri göstersene, nerde hani

EŞEK ŞİİRİM

Harnâme, divan edebiyatı şairi Şeyhi tarafından mesnevi türünde kaleme alınmış bir hikâyedir. 126 beyitten oluşmaktadır. Türk edebiyatında ilk fabl örneği sayılabilir. Sonunda canından olan, öküz’e özenen bir eşeğin hikayesi anlatılır.

Aynı zamanda bir hekim olan Şeyhi; Çelebi Mehmed’i tedavi edince, Çelebi Mehmed ona bir köy (Tokuzlu Köyü) hediye eder. Yola koyulan Şeyhi, yolda eşkiyalar tarafından soyulur ve dövülür. Sonra bu hadisenin kızgınlığı ile Harnâme’yi kaleme alarak, háşa kendini eşek ile temsil eder, başından geçen soygunun mánâ alemindeki sebebini anlatır.

İmdi biz de bir eşek şiiri yazdık ama kimse altında Şeyhi Kıssası misâli bir sebep aramasın. Bizimki bir Harnâme değil.

EŞŞEK ÖYLE Mİ?

Adımız çıkmış bir kere eşek diye
Beynimiz var desek kimin neyine
Biz düşmeyiz oysa, iki defa aynı,
Eşşek olduğumuz halde çukura...
Eşek kafasız diye mi yüke vurulur,
İnsànın zalimliğine ne buyurulur?
Beyim sizler de çalışmaz mısınız,
Háşa huzurdan hem eşşekler gibi..
Küfür ederken atanız oluyoruz,
Yük taşırken yorulmaz vasıtanız,
Bari doyurup, istirahat ettirseniz
Kuzum siz eşşek olmayanlar
Vallahi pek tuhaf şeylersiniz...