Nöbetçi Eczaneler
Yine gökten yağmur gibi zulüm yağıyordu… “Kurşun adres sormuyordu!..”. Filistin kan ağlıyordu… Zulmün bir ayağı Kudüs’e bastığı anda, kutsal şehir Kudüs için susmadın, haykırdın zulmü tüm dünyaya… Zulmün diğer ayağına beyaz tebeşir ile sıktın barış ve özgürlük kurşununu!..
Yine Filistin’de kan, gözyaşı, zulüm… Kutsal şehir Kudüs’te kanlı gün! Yine şehitler vardı Gazze cephesinde… Yine şehitler vardı Filistin’de…
Ey Amerika, ey İsrail… Birgün boğulacaksınız bu ahlar ve bu gözyaşı denizinde… Mahkûm olacaksınız birgün Filistinli bir çocuğun tebeşirine!
İşte onlardan birisi, yüreğinde yetmiş yılın katranlaşmış öfkesi ile hiç unutmadığı annesini hatırladı.
Yetim bir Filistinli çocuğun yüreğinde nasır tutmuştu ölüm! Kendisinin de şehit düşeceğini anlamıştı. Dayanamadı yüreği, aldı eline beyaz tebeşiri; kırmızı pabuçlarını çıkartıp çizdi yere annesinin resmini. Ve kıvrılıverdi şehit annesinin sıcak kucağına…
“Anne, anne… Sen ölmedin, sen şehitsin. Sen yaşıyorsun yüreğimde… Bak geldim ben, okşa saçlarımı… Seni hissediyorum beyaz tebeşirimin çizgileri arasında. Sar beni, sev beni anne… Seni çoook özledim. Ne olur bırakma beni, hep böyle kalayım. Hep böyle kucağında bir ömür uyuyayım.”
Ey Filistinli yetim çocuk! Beyaz tebeşirinle çizdiğin annenin kucağında, haykırdın dünyaya annenin ölmediğini! Sessiz ve derinden öyle bir mesaj verdin ki! Haykırdın dünyaya içindeki özlemi…
Şimdi benim de yüreğim kan ağlıyor. Kilitlendim beyaz çizgilerine… Seyrediyorum seni beyaz çizgiler içinde… İsyanım kendime, isyanım sessizliğime, isyanım sensizliğime!.. Utanıyorum bir şey yapamadığım için. O yüzden öfkemi ok gibi geriyorum zulmün üzerine!.. Susmadım, susamadım, susamazdım…
Ancak beyaz çizgilerine tercüman olmak istedim. Duygularımla zulmün üzerine kurşun gibi yağmak istedim. Dualarımla tüm Filistinli yetim ve öksüz çocukları kucaklamak istedim.
Ne olur affet beni çocuğum!.. Uzatıyorum elimi sana… Ne olur tut elimden çocuğum. Seni böyle yüreği yaralı görmek istemiyorum…
Kalk ey çocuğum kalk! Tebeşirle çizdiğin annenin resmi kalsın orada… Biliyorum yağmurlar silecek o beyaz çizgileri… Ama yüreğimizde ebedi silinmeyecek çocuğum…
Ne olur kalak ayağa! Giy hadi kırmızı pabuçlarını… Al anneni yüreğine de hadi kalk be çocuğum. Arkadaşların seni bekliyor… Filistin seni bekliyor… Hepimiz seni bekliyoruz…
Umudu kuşan çocuğum… Zafere koş çocuğum… Sen vereceğin mesajı verdin. Sen beyaz çizgilerinde ölümsüzleştin. Yüreğimizdeki ateşi tutuşturdun…
Kalk be çocuğum! Hadi kalk… Giy kırmızı pabuçlarını… Koş bana doğru, koş be çocuğum. El-ele verelim birlikte koşalım zulmün üzerine… Elimde beyaz tebeşir seni bekliyorum çocuğum. Birlikte çizelim ‘özgürlüğü’ tüm Filistin üzerine… Ta ki FİLİSTİN Filistinlerin oluncaya kadar…
Beyaz çizgilerimizle boğalım zulmü. Onların zehirli gazları var ise bizimde beyaz tebeşir tozlarımız var ya! Tebeşir tozlarımızla boğalım zulmü!
Ey Filistinli çocuk! Duygularımızı beyaz çizgilerine mahkûm ettin! Umutlarımız artık senin tebeşirle çizdiğin beyaz çizgiler arasında!.. El-ele verelim, silelim zulmü tüm yeryüzünden. Elimizde beyaz tebeşirler, çizelim yeryüzüne ‘annelerimizin’ ölümsüzlüğünü ve tam mazlumların özgürlüğünü!..