İlkeler Ve Teşekkür-2

İnsanlığı, haysiyeti, güzel duyguları ve ahlaki erdemliliği en büyük kazanım kabul etmek. Kurallı, düzenli bir hayat tarzına sahip olabilmek. Yani olmazsa olmazlarımız var ya!

 Çok güçlü olabilmek. Öyle bir güç ki ne soydan, ne aileden, ne paradan, ne de başka bir şeyden kaynaklanan güç. Bir noktada başka avantajlardan faydalanmamak.

 O güç ki emekle, tırnakla, hizmetle insani hassasiyetlerin yitirilmediği, haysiyetli ve şaibesiz bir geçmiş ile insana hizmette gönül ile beslenen kendine ait, kendi kazanımı olan bir güç…

           İlkokul, ortaokul ve liseyi Keban ve Elazığ’da okudum.

 Ta o zaman şiirlerimde bekle beni Ankara, İstanbul diyordum. Çünkü köyüme, Keban’ıma Elazığ’ıma, ülkeme ve insanlığa hizmet etmek için ta o günlerden hayallerim düşünceler için beynimi kalbimle bütünleştirerek kalemi arkadaş görüyordum.

  Ve Ankara ile hayatımda yeni bir sahife açılıyordu. Abartısız bir şekilde, sıkıcı olmadan Elazığ’ı cümlelerin bir tarafına yerleştiriyordum o zamanlar. Tıpkı şimdiki gibi.

Hacettepe Üniversitesi yıllığımda “O bir gün siyasete ve politikaya girecek. Onunla karşılaşırsanız, Ona işiniz düşerse kelimenizin arasına mutlaka bir Elazığ kelimesini koyun” ibaresi hala tazeliğini koruyor.

Latife olsun diye de “ Elazığ’ın nüfusunu ve nüfuzunu arttırmak için Elazığ dışında evlendim” şeklindeki rutin söylemimi yakınlarımdan bilmeyen yok.

          Kısaca Elazığ; bebekliğimin, çocukluğumun ve gençliğimin geçtiği o güzel yıllar. Yani hayatın ilk basamakları, hayatın şekillenme dönemleri. Bilim adamları hayatın şekillenmesini ta çocukluk yıllarına atfederler ya!

          Önce Elazığ’ı bilmek, Elazığ’ı kendine dert etmek sonra Başkentte eğitimle eksiklikleri giderebilmek ve iş hayatına atılmak...

 En ufak bir tatil veya boşluk bulunduğunda Elazığ’da olmak. Bayramları,  tatilleri Elazığ’da geçirebilmek. Uzaklarda da olsa ruh ve gönül ile Elazığ’ da olabilmek, Elazığ’ı dışarıda yaşamak ve yaşatabilmek…

          Hayatın uzun yolculuğunda insanları daha da yakından tanıyabilmek…