PEYGAMBERİMİZ VE KUŞU ÖLEN ÇOCUK

Bugün muhabbet kuşlarımın 2 haftalık olan yavrusu öldü. Annesi bakamadı sanırım. Bir gün önce veterinere götürdüğümde gözlerini açamıyordu ve çok halsizdi. Veteriner, “Annesi dışlamış olabilir, hayvanlarda annelik iç güdüsü yok, yavruları fazla olduğunda yada pasif gördüğünde böyle davranabiliyorlar” dedi. Çok üzüldüm. Elimden geleni yapamaya çalıştım ama yeterli gelmedi sanırım. Veteriner “Siz ne yaparsanız yapın annesi dışında kimse bakamaz kuşlar çok küçük canlılar olduğu için onlara çok fazla müdahale edemiyoruz” dedi. Şırınga ile vitamin verdim, yemek verdim ama onu kurtaramadım. Belkide geç kalmıştım onu kurtarmak için. Bilemiyorum. Annesi bakar diye müdahale etmemiştim fakat annesi hiç ilgilenmemişti, sonradan fark ettim. Daha 2 haftalıktı minicikti ona daha alışmadığım halde çok üzülmüştüm. Sonra baktım bu kadar kısa zamanda dünyada kalmasına rağmen beni bu kadar üzen bir canlı, 2 yaşındaki annesi ölse kim bilir beni ne kadar üzer.

Bakımını üstlendiğimiz her canlı bize birer emanet. Ama bazen biz ne yaparsak yapalım, olmuyor. Dünyadaki tüm canlılar,yaradanın himayesi altında.Verende o alanda. Her ne kadar bunun bilincinde olsam da yinede üzülüyor insan.

Bir yerde okumuştum; “Bizim olmayana gönül bağlarsak o bağlar canımızı acıtır” diyordu. Yani dünyadaki her canlıya hiç gitmeyecekmiş gibi bağlanma, her şey emanet. Kendi canımız bile diyor. Aldığımız nefes bile nasip. Yaşamakta öyle.

Ve böyle bir şey yaşayınca aklıma peygamber efendimizin kuşu ölen çocuğa ziyaretini paylaşmak istedim,

Hz. Peygamber, Kuşu Ölen Zeyd’e Taziyeye Gidiyor.

Zeyd 3 ya da 5 yaşlarında idi. Zeyd’in çok bağlandığı, çok sevdiği, adını Umeyr koyduğu küçük bir kuşu vardı. Hz. Peygamber Zeyd’i her gördüğünde “Umeyr’in babası” anlamında “Ebu Umeyr” diye hitap ederdi ona. Bir gün Zeyd’in kuşu öldü. Onun ölümü Zeyd’i çok üzdü. Kuşun öldüğü günlerde Hz. Peygamber Zeyd’in evine gitti. Çocuğun kederli hali, Hz. Peygamber’in merhametli kalbini etkiledi. Onu neşelendirmek istedi. Çocuğun saçlarını okşayarak yanağını öptü. Gülümseyerek:

_“Ya Ebu Umeyr! Nüğayr (serçe kuşuna benzeyen bir kuş veya bülbül) ne oldu?” dedi. “Hayvanı ne yaptın?..”

Hz. Peygamber’in kalbe huzur veren ilgisiyle ferahlayan Zeyd, bu söze çok güldü.

Bende bu küçük çocuk gibi çok üzüldüm. Kimse sormadı. Ziyarete gelende olmadı. Şaşırmıyorum, çünkü bir insan vefat edince bile baş sağlına bile gitmeyen insanlar varken.. Düşünüyorum da aslında insanlarımızda peygamberimiz kadar naif ve ince düşünceli olabilse… İnsanlar, umursamaz davranmak yerine, içindeki merhameti, şefkati birbirine daha çok gösterebilse , belki zorluklar içinde yaşadığımız hayat dahada güzelleşirdi..

Ve hayat, hasas kalpler için gerçekten çok zor.