Suçlu kim ?

…..
İki büklüm kalmışsınız da küçücük bir odaya hapsedilmiş gibi hissettiğimiz zamanlarımız olur.
Kıpırdayamadığımız, göğsümüzün sıkıştığı, nefessiz kaldığımız zamanlar…
Sebepi nedir, diye sorsalar, suçlu kimdir deseler, ardı ardına sıralayacağımız sebepler yazar, suçlulari sıra sıra söyleriz ….
Sebeplerin ve sonuçların düğüm düğüm olduğu yerde tek suçlu vardı aslında …
Aynaya baktım kendimi gördüm sonrasında .
Tek suçlu bendim aslında. Bunu idrak ettiğim anda kavgalarım bitti . Bana verilen hayatı yargılamaktan , adaletsiz bu dünya diyerek ,boş boş bahaneler üretmekten , yaşadığım hayatın yakasından paçasından çekiştirmelerim o zaman bitti…

Sonra sadece af diledim!

Eğer yere düşmüşsem, biri gelip sırtımdan hançerlemişse yapıp ettiklerimin karşılığıdır, dedim sonra…
Ne yapmış olabilirim ki ?
En basiti kendi kul hakkıma girmekti kendimi görmezden gelerek …
Kendimi her görmezden geldiğim, başkaları için var olduğum her durumda ben kendime sucluydum…
Var olma amacıma kör, sağır dilsiz olmaktı ,bir suçumda . Başka hayatlarin imtihanlarını görmekten ,duymaktan konuşmaktan öteye gitmemiş olmaktı suçum…
Kendime itiraf edemediğim her durum için başkasında gördüklerime dil uzatarak yargılayarak, kendime öfkemi başkasın dan çıkartarak işlediğim suçlar da vardı benim …
Suçlu bendim …
Ama suçluluk duygusunu farkındalığa çeviren de bendim ….
Önce kendimden af diledim tekrar tekrar af diledim …
Yoksa İçinden çıkılmıyor.
İyileşilmiyor.
Akıl, kalp ve ruh sakinliği bulamıyor.

Uzuvların kırılmış, ayakta zor duruyorsun, bu halde kavgaya devam ettikçe daha çok daha çok kırılıyorsun…
Kendine küsmüş, kendine kalbi kırık biri de öyle, devam ettikce bu halde kavgaya sadece daha fazla kırıyor ve kırılıyorsun…

Şöyle bir bakıyorsun, kendine…
Geldiğim ve seçtiğimiz bu hayatın amacına uygun yaşa diyorsun, kendi dilin döndüğünce..
Gereksiz şikayetlerinin farkına da varıyorsun insan her adımda sınanıyor anlıyorsun…
Her sözcük bir imtihandı, her hareket imtihandı, her köşe başı bir imtihandı .
Ve tek düşünebildiğin şey, imtihanın hakkını vermek oluyor…
Vâr edilerek başlayan, imtihanla harmanlanmış bir neşe ve hüzünden ibaret hayat denilen…

Sebepler sıralasan da, kişiler sıralasan da suçlular sıralasan da ,hiç biri içinde yer eden o derin sızıyı dindiremeyecek. Aradığın huzuru ,aradığın şifayı ,sıraladığın sebeplerde, kişilerde bulamayacaksın.

Yeterince kırıldın ve kırdın! Artık kabul et de geldiğin hayat amacının hakkını ver… imtihanın var her an ve her köşebaşlarin da unutma…
İdil Öznur Görkem