DE-KEMALİZASYON

Başında  “De”  eki bulunan sözcükler genel olarak bir olumsuz durumu ifade ederler.  Hepsi Latin kökenden gelen batı dillerinde yer alan,  başına “De” eklenerek bir durumu ya da oluşumu açıklama yöntemi, batı merkezli sosyal ve siyasal bilimlerde de yer almıştır. Bu nedenle, sosyal ya da siyasal bilimlerde bir olumsuz durum, yokluk, uzaklaşma ya da kavramın tamamen tersi bir durum varsa, bu yönden bir açıklamanın yapılması bilimsel olarak mümkün olmaktadır. Bu durumun en açık örneği olarak De-politizasyon kavramı fazlasıyla kullanılmakta ve genel olarak politikasızlaştırma ya da politikadan uzaklaştırma anlamında ele alınmaktadır. De-politizasyon kavramından hareket ederek de-sosyalizasyon ya da de-moralizasyon gibi de-Kemalizasyon kavramı da kullanılabilecektir. De-politazsyon nasıl politikadan uzaklaşma ya da politikasızlaştırma anlamına geliyorsa, de-sosyalizasyon da sosyal devlet ya da sosyalist uygulamalardan kopma anlamında kullanılmaktadır. Bir anlamda Türk toplumunun politize edilerek, yepyeni bir çağdaş ve laik bir ulusal devlet düzenine kavuşturulması anlamında, Türkiye Cumhuriyeti’nindin kurucusu olan Mustafa Kemal Atatürk’ün adı doğrultusunda, Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulması bir anlamda Kemalizasyon deyimi ile açıklanabilmektedir. Mustafa Kemal’in öncülüğündeki kurucu kadronun, Ulusal Kurtuluş Savaşı sonrasında, bir imparatorluğun çöküşünden sonra geride kalmış olan Misakı Milli sınırları içinde orta çağ düzeninde yaşamakta olan halkı kitlelerini politize ederek, çağdaş bir laik cumhuriyet düzenini ulus devlet çatısı altında kurması doğrultusundaki siyasallaşma ya da siyasal toplumsallaşma olgusuna batılı bilimsel kalıplar içerisinde Kemalizasyon demek mümkündür. Bugünkü Türkiye Cumhuriyeti devleti kurucu iradenin temsilcisi olan Mustafa Kemal Atatürk’ün önderliğinde tarih sahnesine çıkmış özgün bir siyasal yapılanma olarak Kemalizasyon  sürecinin sonucudur.

**

Türkiye Cumhuriyeti, Birinci Dünya Savaşı sonrasının Kemalizasyon döneminin ürünü olarak, bütün bir yirminci yüzyılda varlığını korumuştur. Ne var ki, Sovyetler Birliği’nin dağılması üzerine gündeme getirilmiş olan küreselleşme döneminde, Atatürk’ün devlet modelinin giderek zorlandığı ve uluslararası alanda estirilen batılı emperyalist ve Siyonist rüzgarlar doğrultusunda ortadan kaldırılmağa çalışıldığı gözlemlenmektedir. Atatürk’ün devlet modeli nasıl ki bir Kemalizasyon sürecinin sonucunda Misakı Milli sınırları içerisinde kurulduysa, Kemalist Cumhuriyeti ortadan kaldırmayı hedefleyen emperyalist ve Siyonist merkezler de,  bu kez bu durumun tamamen tersi bir durumda De-Kemalizasyon sürecini başlatarak, bilinçli  psikolojik savaş manevralarıyla uygulama alanına  zorlamalar yapmaktadırlar. Bu doğrultuda yetiştirmiş oldukları liberal, gayrimüslim ve şeriatçı kadroları,  Atatürk Cumhuriyetine karşı seferber ederek daha önceden kendi araştırma ve düşünce merkezlerinde hazırlamış oldukları De-Kemalizasyon politikalarını küresel sermaye aracılığı ile denetim altında tuttukları basın ve medya kanalları üzerinden Türkiye kamuoyuna aktarmaktadırlar. Bütün hedef Atatürk Cumhuriyetini ortadan kaldırmak olduğu için bu doğrultuda akla gelen bütün yol ve yöntemleri De-Kemalizasyon doğrultusunda kullanarak Türk devletini ve toplumunu kendi çıkar düzenleri doğrultusunda değişime zorlamaktadırlar. Böylesine bir çıkmazın içine emperyalizm ve onun yerli işbirlikçisi mandacı kadrolar nedeniyle sürüklenen Türkiye Cumhuriyeti son yirmi yıldır ciddi bir varolma ve yok olma kavgası vermek durumunda kalmıştır. Avrupa, Amerika ve İsrail üzerinden Türkiye’yi değişime zorlayan bütün siyasal girişimlerin tamamı, Türkiye Cumhuriyeti’ni Atatürk ilkeleri ve O’nun devlet modelinden uzaklaştırmayı hedeflediği için, Türk devleti ve toplumu son yıllarda ciddi bir De-Kemalizasyon süreci yaşamıştır. Emperyalizmin Siyonizm ile işbirliği yaparak Türkiye için hazırlamış olduğu tuzakların hemen hepsi, De-Kemalizasyon uygulamalarının birbiri ardı sıra gündeme getirilmiş ve Anadolu’da Türkiye Cumhuriyeti ile Türk ulusunun yaşama hakkı elinden alınmak istenmiştir. Ne var ki, cumhuriyet kuşaklarının bilinçli davranışları ve direnişi ile istenen tasfiye gerçekleşemememiş ve Türk devleti yirminci yüzyılın ilk yıllarında gene Atatürk’ün devlet modeli ve ilkelerinin anayasal güvence altına alınmış olduğu siyasal yapılanma ile yoluna devam edebilme şansını korumuştur.

Kemalizasyon bir anlamda politizasyon gibi Türk toplumunun belirli siyasal ilkeler doğrultusunda ayağa kaldırılması, eğitilmesi ve yönlendirilmesi anlamına gelmektedir. Bu doğrultuda, Türk devletinin kurucuları çağdaş anlamda bir cumhuriyeti kurma hedefi doğrultusunda ulusal, üniter, merkezi ve laik bir devleti  dünyanın merkezi coğrafyasının ortasında yer alan Anadolu üzerinde  kurarlarken, Fransız Devriminin yaratmış olduğu  batı uygarlığından en üst düzeyde yararlanmışlardır. Fransız ve Amerikan devrimlerinin batı dünyasında yaratmış olduğu gelişme ve kalkınmanın Anadolu yarımadasına getirilmesi hedeflendiği için  batı ülkelerindeki politizasyon çağdaş bir Cumhuriyet rejimi oluşturabilme doğrultusunda  Kemalizasyon  uygulamaları ile Türk ulusuna ve devletine kazandılmak istenmiştir. Az zamanda çok işler yapılması bir ilke olarak benimsenmiş ve Cumhuriyetin kuruluş yılları, savaş sonrası dönemde olağanüstü bir seferberlik uygulamaları ile dolu olarak geçmiştir. Atatürk’ün onuncu yıl söylevi bu durumu açıkça gösteren bir  belgedir. Yokluklar ve engeller karşısında durulmamış aksine  olayların üzerine gidilerek kısa bir  zaman dilimi  içerisinde çağdaş bir cumhuriyet devletinin Avrupa kıtasının yanı başında yaratılabilmesinin  önü açılmak istenmiştir. İkinci dünya savaşı çıkmadan devletin kuruluşu ve toplumun cumhuriyet devrimi doğrultusunda yeni baştan yaratılması girişimleri yoğun bir Kemalizasyon süreci ile tamamlanmağa çalışılmıştır. Bu nedenle, Türk devleti için bir Kemalizasyon sürecinin eseri olduğu biçiminde tanımlama getirilebilir. Hiç yoktan böylesine bir devlet yaratılabilmesi ancak yoğun bir Kemalizasyon ile mümkün olabilmiştir. Kemalizasyon, Atatürk’ün önderliğinde, O’nun beşbin kitabı okuyarak elde ettiği tarihsel ve siyasal birikimi kendi ülkesine planlı bir biçimde aktarması sayesinde gerçekleştirilebilmiştir. O dönemin olumsuz koşulları dikkate alınırsa, gerçekleştirilen Kemalizasyon  yapılanmasının ne derece önemli bir devrimci atılım olduğu açıkça ortaya çıkmaktadır. Dünya tarihinde gerçekleşmiş olan bütün devrimci atılımların ne derece yoğun bir politizasyona dayandığı dikkate alınırsa, Türk toplumundaki politizasyonun da Kemalizasyon olarak gerçekleştirildiği söylenebilir. Atatürk ve arkadaşları bir dünya savaşı sonrasında yıkılmış olan imparatorluk düzeninin geride kalan harabaleri üzerine çağdaş bir cumhuriyeti devrimci bir atılımla gerçekleştirirken politizasyon anlamında bir Kemalizasyon uygulaması yapmışlardır.

 **

Kemalizm bir siyasal ideoloji olduğu içindir ki, temelde siyasal bir devrimci eylemin adı ya da ideolojisi olarak görülebilir. Bu yönü ile  Kemalizasyon bütünüyle bir politizasyon örneğidir. Çağdışı kalmış bir toplumu çağdaş bir devlet dtüzenine kavuşturmak, dağılmış olan çok kültürlü bir imparatorluk toplumu yapısında ulusal bir hareket devlet yaratabilmek ancak ciddi bir politizasyon ile mümkün olabilirdi. Türkiye’de böylesine geniş çaplı bir yeniden yapılanma Mustafa Kemal’in önderliğindeki kurucu kadronun girişimleri sayesinde Kemalizasyon olarak gerçekleştirilmiştir. Politizasyon dar anlamda halk kitlelerinin siyasete olan ilgilisinin artırılması ve bu ilgi artışı ile beraber sosyal toplumun siyasal topluma dönüştürülmesidir. Politizasyon dönemlerinde halkın siyasete olan ilgisinin artırılması esastır. Bu doğrultuda Fransız siyaset bilimcisi Georges Vedel  de-politizasyon  olgusu ile yakından ilgilenerek siyasete olan ilgisizliğin bir efsanemi yoksa bir realitemi olduğu konusunda  önemli bir makale yayınlamıştır. Vedel’e göre, de-politizasyonun ne anlama geldiğini kavrayabilmek için ciddi boyutlarda kamuoyu araştırmalarına gereksinme bulunmaktadır. Bir toplumun hangi durumda olduğu kesin hatlarıyla belirlenmeden, o toplumun siyasallaşmada ya da siyasal toplumsallaşmada ne gibi ilerlemeler ya da gerilemeler geçirdiğini  ortaya koyabilmek gerçekci bir biçimde mümkün değildir. Bir toplum üzerinde sözlü sorularla yapılacak anket araştırmaları halkın gerçek düzeyini ortaya koyacağı için, bu araştırma sonrasında yapılacak yeni anket çalışmaları  politizasyon ya da tamamen tersi bir doğrultuda de-politizasyon durumlarını karşılaştırmalı bir biçimde ortaya koyabilecektir. Siyasetle olan ilginin bir toplum içinde artırılması ya da azaltılması belirli politik yaklaşımlarla gerçekleştirildiği için, siyaset oluşturan merkezler politizasyon ya da de-polyitizasyon doğrultusunda yeni karalar alarak tamamen eskisinden farklı uygulamlara yönelebilirler. Dünya ülkelerindeki çeşitli dönemler ya da siyasal oluşumlar karşılaştırılarak bu doğrultuda kararlar verilebilmektedir.

Bazı ülkelerde devletler toplumdaki siyasete olan ilginin azaltılması ya da artırılması için kararlar alarak bu doğrultuda yeni uygulamalara yönelebilirler. Özellikle, Türkiye’nin yaşamış olduğu son askeri yönetim sırasında batı emperyalizminin dayatmalarıyla Türk hükümetlerinin ciddi bir de-politizasyon uygulamasına yöneldiği anlaşılmaktadır. Eski bir dışişleri bakanının ağzından kaçırdığı gibi de-politizasyon hedeflendiği için ülkede gerçekleri kamuoyundan saklayan ve daha çok gizli ve saklı yöntemlerle ülkenin yönetimine dönük adımların atıldığı anlaşılmaktadır. Ülke batı emperyalizminin güdümünde bir yerlere doğru sürüklenirken, halk kitlelerinin bu durumun farkına varmaması için gerçekdışı ya da tamamen reel politiğin göstergelerine ters düşen yönlerde hükümet uygulamaları yapılmıştır. Özellikle son askeri dönemde halkın ilgisi teröre yönlendirilirken, Türkiye Cumhuriyetini batı emperyalizmine sömürge düzeyinde bağımlı kılacak politikalar Türkiye Cumhuriyetinin ulusal çıkarlarına ters düşecek bir doğrultuda teker teker devreye sokulmuştur. Halk askeri yönetim sayesinde terörden kurtulduğunu zannederek rahatlarken, askeri yşönetimi kullanan batı emperyalizmi ve siyonizm Türkiye’yi ciddi boyutlarda sömürgeleştiren uygulamaları birer birer devreye sokmuşturki, böylesine bir olumsuz gelişme ancak de-politizasyon ile sağlanabilmiştir. Ülkede de-politizasyon dönemi açılırken, batı emperyalizmi bu durumdan olabildiğince fazlasıyla yararlanmış halkı aldatarak pasifize eden de-politizasyon döneminde Atatürk Cumhuriyetini tasfiye eden de-Kemalizasyon  girişimlerine de ağırlık verilmiştir. Türk devleti bir anlamda batı emperyalizminin kendisini mahkum ettiği de-politizasyon döneminde fazlasıyla de-Kemalizasyon uygulamalarına hedef olmuştur. Bir anlamda bir Nato harekatı olarak gündeme gelen I2 Eylül dönemi, de-politizasyon ile beraber de-Kemalizasyonuda beraberinde getirmiş ve  Türk devleti ile beraber Türk Silahlı Kuvvetlerini de Atatürk’ün yolundan ayırmağa çalışmıştır. Bu çerçevede, 12 Eylül NATO harekatı için, de-politizasyon görünümlü de-Kemalizasyon dönemi olarak bir tanımlama getirmek mümkündür. Bu dönemde Amerika Birleşik devletleri ile beraber İsrail’in de Türkiye üzerinde etkilerinin arttığı ve Türk devletinin emperyalizm üzerinden Siyonizm’e giderek bağımlı bir duruma geldiği  söylenebilir. Beş bin insanın teröre kurban verilmesi üzerine getirilen bu askeri dönemde,Türk halkının ulusal çıkarlarına ters düşen girişimlerin  ABD ve İsrail baskısı ile  gündeme getirilmesi ve bunun için de Nato’nun bir baskı aracı olarak kullanılması, Türkiye’ye de-politizasyon görünümlü bir de-Kemalizasyon  dönemi yaşatmıştır. Bugün türkiye’nin bir yarı sömürge durumuna gelmiş ülke konumuna düşmüş olmasının arkasında de-politizasyon görünümlü de-Kemalizasyon girişimlerinin rolü bulunmaktadır.

Genel olarak emperyalizm tarihi incelenirse, batılı emperyal devletlerin dünya ülkelerini daha kolay yönetebilmek üzere de-politizasyona öncelik verdikleri görülmektedir. Siyasetin yokluğu ya da siyasetten uzaklaşma anlamındaki de-politizasyon, sömürge ülkelerinin halklarında siyasete karşı bir ilgisizlik yaratarak uygulama alanına getirilmektedir. Böylesine bir ilgisizlik için ülke halkları ya terör ile korkutulmakta ya da ağır ekonomik koşullara ya da krizlere mahkum edilerek, geçim derdi yapay olarak yaratılmaktadır. Bütün ömrü ekmek parası ardında koşmak olan halk kitlelerinin siyasete ayıracak zamanı kalmamakta ve bu doğrultuda siyaset zengin ve ayrıcalıklı kesimlerin tekelinde kalmaktadır. Bu durum bilinçli olarak yaratıldıktan sonra, komprador burjuvazi anlamında bir işbirlikçi ve mandacı entellektüel takımı  çeşitli çıkarlar doğrultusunda  yaratılarak ülke Truva atları aracılığı ile dışarıdan yönetilir bir konuma getirilmektedir. Ülke düzeyinde estirilen de-politizasyon rüzgârları halk kitlelerini siyasetin dışına itmekte, işbirlikçi zengin bir mandacı takımını emperyalizmin güdümünde iktidara getirmektedir. Batı emperyalizminin bütün dünya ülkelerinde başarıyla uygulamış olduğu bu sömürgeleştirme politikalarına, Türkiye’de de ara dönemlerin katkılarıyla de-Kemalizasyon olarak devam etmişlerdir. Bu nedenle, de-Kemalizasyon Türkye’ye karşı uygulanan de-politizasyon olarak görülebilir. Batı emperyalizmi ve siyonizm  Atatürk’ün Cumhuriyetini içeriden ele geçirirken, kendi yetiştirdiği politikacıları  Truva atı olarak devletin başına getirmiş ve Türkiye Cumhuriyetini Atatürk’ün yolundan uzaklaştırmak üzere ciddi bir de-Kemalizasyon sürecine mahkum etmiştir.Son dönemde yaşanan siyasal gelişmeler bu durumu açıkça ortaya koyduğuna göre  artık Türk devletinin ve Türk ulusunun  yeni bir değerlendirme yapmasının ve batılı ülkelerle ilişkilerini yeniden gözden geçirerek daha ulusal çıkarlarına uygun düşen bir ilişki düzeninin kurulmasının zamanı gelmiştir .Yıllarca Türk toplumunu politikadan uzak tutan ve  yerli işbirlikçileri aracılığı ile Türkiye’yi kafa kol altında tutan bir emperyalist dönemin artık sona ermesi gerekmektedir. Depolitizasyon dönemleriyle Türkiye’yi ciddi bir de-Kemalizasyona mahkum eden batı emperyalizmi ve siyonizme  artık Türk devleti ve halkının tepki göstererek direneceği açıktır. Hiç bir batılı ya da dış güç, Türkiye’ye eskisi gibi gerçeklere ters düşen bir olumsuzluğu   yeni dönemde  yaşatamayacaktır.

**

Siyaset bir anlamda geleceğe dönük umutlar anlamına gelmektedir. Her insan gibi bütün toplumlarda gelecekten bir şeyler beklemektedirler. Bu doğrultuda insanların ve toplumların gelecekten  umutlarını kesmek mümkün değildir. Yarınlardan bir şeyler bekleyen insanların ve toplumların siyasete ilgi göstermesi doğaldır. Herkes ve her grup kendi çıkarları doğrultusunda siyasete  özgür bir biçimde girebilirse o zaman siyasetten beklentiler artacağı için, toplumda politikaya olan ilginin yükselmesi  anlamında bir politizasyon görülebilecektir. Siyasetten beklentilerin geleceğe dönük umutlar doğrultusunda artmasıyla politizasyon belirli bir bilinçlenmeye yolaçacağı için emperyalizmin dünya ülkelerine girmesi ve bunları denetimi altına alabilmesi giderek zorlaşacaktır. Bu nedenle dış güçler ve emperyal devletler gerek terör, gerekse ekonomik kriz ve  medya aracılığı ile yürütülen psikolojik savaş senaryoları ile  siyasete olan ilgiyi  azaltarak ya da başka yönlere çekerek halkın siyasetten olan beklentilerini önlemeğe çalışmaktadırla. Bir anlamda medya ve basın aracılığı yürütülen gerçeklere aykırı uyutucu ve ilgiyi gerçekdışı alanlara çekici projeler de  de-politizasyonun farklı uygulamaları olarak gündeme gelmektedir. Özellikle batı emperyalizmi, insanları uyutan Brezilya dizileri ya da metafizik ve gerçekdışı olguları öne çıkaran bazı senaryolarla halk kitlelerinin uyutulmasını ve uyuşturulmasını sağlamakta, açlığa ve işsizliğe mahkum ettiği yoksul halk kitlelerini medya kanalları önünde saatlerce çekilişleri beklemeğe mahkum ederek gene  siyasete olan ilginin öne çıkmasını dolaylı yollardan önlemeğe çalışmaktadır. Siyasal konuların ya gerçeklere aykırı biçimde ya da magazinleştirilerek kamuoyuna yansıtılması bilinçli olarak tezgâhlanmakta ve halkın beklentileri ve heyecanları başka alanlara kaydırılarak, siyasete olan ilginin yükselmesine izin verilmemektedir. Dünya sinema endüstrisi ve medya kanallarında yüzde seksen oranlarında ABD yapımı film ve programlara yer verilerek halk kitlelerinin uyutulmasına devam edilmek istenmektedir. Amerikan sinema endüstrisinin merkezi olan Hollywood genel olarak bütün dünya sinema ve medya kanallarının üzerinde tek egemen güç olarak korunmak istenmekte, bu duruma karşı çıkan hükümetler ya da yönetimlerin işbaşından uzaklaştırılmaları sağlanmak istenmektedir. De-politizasyon için  basın, medya, sinema gibi alanlar ile beraber bütün  yayınlar da denetim altına alınmak istenmekte ve böylece kamuoyunun bütünüyle kontrol altına alınmasıyla beraber  halkın siyasete olan ilgisi düşük derecelerde tutulmaktadır. Böylece de-politizasyon dolaylı yollardan sağlanırken, dünya toplumları emperyalizmin güdümünde bir kadere mahkum edilmektedirler. De-politizasyon beraberinde kolonizasyon sürecini gündeme getirmekte ve bu yoldan  bütün dünya ülkeleri batı merkezli emperyalizmin  baskısı  ve güdümü altında tutulmaktadır. Siyasetdışı kalmış kitleler daha kolay yönlendirilebildiği gibi, işbirlikçi ve mandacı politikacıların da ülke siyasetini daha kolay bir biçimde dış yönlendirmeler doğrultusunda yürütebilmesinin önü açılmaktadır. Siyasete ilginin düşürüldüğü toplum yapılarında bilinçsizlik devam edeceği için  ciddi bir muhalefet olmayacak, halkın karşı duramadığı bir siyasal yapıda her türlü emperyal ve işbirlikçi girişimin önü açılacaktır. Bu nedenle emperyalizm her açıdan de-politizasyonu bütün dünya ülkelerinde açık ve dolaylı yollardan desteklemektedir. Ara rejimler ve askeri yönetimler ise  de-politizasyonun daha kolay sağlanmasına yardımcı olmaktadır. Bu açıdan Türkiye’de yaşanmış olan 12 Eylül ara rejimi en önemli örneklerden  birisidir. 12 Eylül’ün de-politizasyon  günlerinde Türkiye en üst düzeyde de-Kemalizasyon  sürecine mahkum edilmiştir. Atatürk adına her yerde gösterişli heykeller açılırken, Atatürk ilke ve devrimlerinden  gizlice en önemli ödünler verilebilmiştir. Türkiye bugünkü de-Kemalizasyon durumuna en fazla 12 Eylül’ün getirdiği de-politizasyon döneminde  sürüklenmiştir.

          De-politizasyon anlamında de-Kemalizasyon son dönemlerde işbaşına gelen bütün iktidarlar tarafından bilinçli bir doğrultuda uygulanmıştır, çünkü Türkiye’de iktidara gelebilmek için siyasete soyunan, parti kuran ya da bir partinin başına geçen kadrolar hep iktidar kapısını Atlas okyanusunun iki kıyısında aramışlardır. Atlantik icazeti ile hükümetlerin belirlendiği bir konuma sürüklenen  Türkiye Cumhuriyetinde, siyasal iktidarlar ister istemez Atlantik emperyalizminin Avrasya ya da Orta Doğu poltikalarına alet olmuşlar  ve bu nedenle de Atatürk’ün yolundan ayrılmışlardır. Türkiye Cumhuriyeti anayasasının değişmez maddelerinde yer alan  Atatürk’ün devlet modeline ters düşen girişimleri Atlantik emperyalizminin ve Siyonizm’in baskıları ile gündeme getiren siyasal iktidarlar ister istemez Atatürk’ün yolundan ayrılarak ciddi bir de-Kemalizasyon politikalarına  alet olma konumuna sürüklenmişlerdir. bu nedenle Türk devleti son zamanlarda fazlasıyla devlet ve hükümetlerin karşı karşıya geldiği  bunalım noktalarına  sürüklenmiştir. Bir yanda Atatürk’ün devlet modeline dayanan anayasal düzen ile diğer yanda Atlantik emperyalizmi ile siyonizmin Türkiye’yi kendi çıkarları doğrultusunda dönüştürmek için baskı uyguladıkları emperyal projeler nedeniyle  Türkiye birbiri ardı sıra gerilimli dönemler yaşamak zorunda kalmıştır. Atatürk’ün devlet modeli ile ters düşen bütün siyasal girişimler ve yeni yasa çalışmalarının tamamı Türkiye Cumhuriyetini ve Türk ulusunu ciddi bir de-Kemalizasyon sürecine mahkum etmektedir. 12 Eylül döneminde de-politizasyon ile başlatılan kolonizasyon  döneminde, de-Kemalizasyon tırmandırılarak Türkiye’nin kolonizasyonu  tamamlanmak istenmektedir. Atılan her adım dış destekli ya da dış plana uygun olduğu bir  dönemde, Türkiye  yeni bir sömürge olarak dünyanın merkezi coğrafyasında Atlantik emperyalizmi ve siyonizm tarafından kullanılmak istenmektedir. Türk halkının asla kabül etmeyeceği böylesine olumsuz bir duruma Türkiye’yi düşürmek isteyen dost ve müttefik görünümlü emperyalist kadroların,Türk devletini de-Kemalizasyon sayesinde tasfiyeye doğru sürükledikleri artık açıkça  ortaya çıkmıştır.

     Atatürk döneminde Türkiye’nin kazanmış olduğu her şey Türklerin elinden alınmak istenmektedir. Atatürk devrimleri teker teker ortadan kalmdırılırken, Atatürk ilkelerine ters düşen bir çok aykırı girişim de  dış destekli  işbirlikçi kadrolar aracılığı ile  hızlı bir biçimde tezgahlanarak Atatürk cumhuriyeti ortadan kaldırılmak istenmektedir. Kemalizm bir devrimin ideolojisi olarak Türk halkını  Kemalizasyon süreci ile  nasıl çağdaş bir ulus devlete sahip kıldı ise bugün  tamamen tersi bir yapıda de-Kemalizasyon ile Türk ulusunun ve devletinin kazanımları teker teker geri alınmak istenmektedir. Küreselleşme sonrasında  de-Kemalizasyon süreci en üst düzeye çıkmış ve dış desteklerle tırmandırılarak Atatürk Cumhuriyetinin tasfiyesi amacıyla kullanılmıştır. Laik devletin ortadan kaldırılması, üniter yapının bozulması, ulusal toplumun alt kimliklerle dağıtılması, merkezi devletin yerel yönetimler aracılığı ile ortadan kaldırılması, özelleştirme görünümünde Türk ekonomisinin önde gelen kuruluşlarının yabancılara peşkeş çekilmesi gibi en ciddi tehditler, de-Kemalizasyon süreci sayesinde  Türkiye’e karşı kullanılmıştır. Şimdi gelinen noktada emperyalizm ve yerli işbirlikçileri sayesinde Atatürk’ün devlet modelinin yarı yarıya ortadan kalktığı bir  döneme girilmiştir. Önümüzdeki dönemde ya bu de-Kemalizasyon süreci devam edecek ve Atatürk’ün devletinin geri kalan yarısı da ortadan kalkacak ya da  bu  olumsuz süreç Türk ulusunun tepkileri ile durdurularak, Türk ulusunun dünyanın merkezi coğrafyasında yeniden bağımsız ve onurlu bir siyasal düzen içerisinde yaşayabilmesi için, yarım kalan Kemalist devrimler tamamlanacak ve bunun için de Türk devleti bütün ulusal güçlerle beraber hareket ederek yeni bir Kemalizasyon dönemli başlatılacaktır. Unutulmamalıdır ki, Türkiye Cumhuriyeti Türk halkının ulusal kurtuluş savaşı ile politize edilmesi ve daha sonrasında da Kemalizasyon sürecinin devletin öncülüğünde uygulanması sayesinde  bu coğrafya da kurulabilmiştir. Atatürk’ün önderliğinde gerçekleşen bu olumlu kazanımlar sürecin, Atatürk sonrasında devam edememesinin nedenleri üzerinde durarak Türk toplumunun bir genel değerlendirme yapmasının zamanı gelmiştir.

**

          Küreselleşme ile  başlatılmış olan beş büyük proje yirmi yıl sonra iflas etmiştir. Asya, Afrika ve Latin Amerika ülkelerinin batı hegemonyasından kopmasından sonra artık ABD merkezli bir küreselleşmeden söz edilemez. Küresel sermayenin çıkarları için oluşturulmak istenen tek merkezli küreselleşme artık durmuştur. Bu doğrultuda gündeme gelen Avrupa birliği projesi de iflas etmiştir. Fransa artık ABD ve İsrail ile beraber davranmakta, Almanya ise yeni bir Prusya ve Rusya ittifakına yönelmektedir. On yıllık işgal ve saldırıdan sonra ABD’nin  Büyük Orta Doğu projesi Irak çöllerinde kumlara gömülmüştür. Afganistan’da asıl olarak  Çin’e karşı  izlenen Taliban ile sürdürülen savaş stratejisi iflas ettiği için artık ABD’nin bir Avrasya  projesinden söz edebilmek de  mümkün olamamaktadır.  Ayrıca batı hegemonyası üzerinden gerçekleştirilmek istenen Büyük İsrail Projesi‘de son Gazze katliamları ile  bitmiştir. Bütün dünyayı ve dünyanın merkezi coğrafyasını tehdit etmekte olan batı merkezli emperyal projelerin teker teker iflas ettiği bu aşamada, Türkiye’yi bu projelere uygun bir yapıya dönüştürmeyi hedefleyen de-Kemalizasyon sürecinin de bitmesi gerekmektedir. İkinci Dünya Savaşı sonrasında batı merkezli emperyalist uygulamaların Türkiye’ye zorla dayatmış olduğu de-Kemalizasyonun sona erdirilmesinden sonra, Türkiye’yi toparlayacak ve Türk devletini yeniden eski gücüne kavuşturacak ikinci bir kemalizasyon döneminin başlatılması gerekmektedir. De-Kemalizasyonun sona erdirilmesinden sonra başlatılacak ikinci Kemalizasyon döneminde, Türk devletinin yeniden Atatürk dönemindeki gücüne kavuşabilmesi için ciddi bir ulusal programa gereksinme bulunmaktadır. Yıllarca AB üzerinden Türk devletini tasfiye eden emperyalist programları ulusal program diye Türk halkına yutturan işbirlikçi mandacı kadrolara karşı, ulusal, laik ve çağdaş kadroların önderliğinde başlatılacak ikinci Kemalizasyon döneminde, Atatürk’ün devlet modeli güçlendirilerek yenilenecek ve merkezi coğrafyada yer alan bütün eski Selçuklu ve Osmanlı bölgesindeki devletlere örnek olacak ciddi bir bölgeselleşme planının gerçekleştirilmesinde Türkiye merkez ülke olarak komşularına ve yakın akrabası olan ülkelere örnek oluşturacaktır. Dünyanın merkezi coğrafyasındaki otorite boşluğunun doldurulması ve bu bölgedeki emperyalist terör, saldırı ve savaş senaryolarının devre dişı kalabilmesi için Türkiye’yi zayıflatan de-Kemalizasyonun durdurulması gerekmektedir. Bu olumsuz sürecin durdurulmasından sonra, ikinci aşamada başlatılacak yeni bir Kemalizasyon dönemi ciddi ve gerçekci bir ulusal toparlanma ve kalkınma planı ile desteklenmelidir. Türk devleti tıpkı Atatürk’ün döneminde olduğu gibi yeni ulusal kalkınma ve sanayileşme programlarına gereksinme duymaktadır. IMF ve Dünya bankası aracılığı ile Türkiye’yi sömürgeleştiren programlara bir an önce son verilmeli ve  Atatürkçü kalkınma ve sanayi programları ile ikinci Kemalizasyon dönemine geçilerek, Türkiye Cumhuriyetinin dünyanın merkezi alanında oluşacak bir bölgesel birliğin merkezi ana gücü olması sağlanmalıdır. Bunun için de, bir an önce de-kemalizasyon sürecinin bitirilmesi acilen yaşamsal önem taşımaktadır. Türk ulusu ve devletinin bu durumu önümüzdeki dönemde değerlendirerek gereken önlemleri alacağı beklentisi giderek yükselmektedir. Artık de-politizasyon ya da de-Kemalizasyon olmayacak ama Kemalist Cumhuriyet ilelebet payidar kalabilmek üzere, yirmi birinci yüzyılda yoluna bağımsız bir devlet olarak devam edecektir. 

Prof. Dr. Anıl ÇEÇEN