Postmodern Sömürgecilik

Türkiye’de uzun bir zaman (on yıllarca) büyük bir istihbarat zafiyeti vardı. Bazıları bunu gündeme getirmek istemiyordu, getirenleri de kimse sevmiyor, dışlanıyorlardı.

Allah’a şükürler olsun ki bu halden kurtulduk. Lâkin sanılmasın ki, istihbaratımız üzerindeki düşman çalışmaları son buldu.

Türkiye düşmanları ülkemizin beynine yerleşmek isteyen bir ur gibi hareket ederler. Zira beyin kumanda merkezidir. Kumanda merkezi ise haberle çalışır.

Robotlarda bile durum böyledir. Robottan farkımız, hissiyatımız, ruhî cihetimizdir. Haberler hislerle, beş duyudan alınan verilerle beyne iletilir ve beyin bunu değerlendirerek hareket tarzı belirler.

Türkiye’de on yıllardır istihbarat zaafiyeti yanında birilerinde dehşet verici bir kültür sığlığı, kendine güvenme, merak etmeyin bir şey olmaz gafleti vardı ve bunu halka da sirayet ettirmişlerdi. (Derin kültürlü, geniş ufuklu, ilim ve irfan sahibi, bilge, firasetli, müdebbir, kiyasetli, uzak görüşlü, akl-ı selîm sahibi muhterem kimseler üzerlerine almasınlar, onları kasd etmiyorum.)

Olup bitenleri ABD’nin, İngiltere’nin, Almanya’nın, İsrail’in, Rusya’nın, Çin’in önceden bilmemesi mümkün ve muhtemel bir şey midir? Sakın ha onların her hangi bir zirvede bu yanıltıcı “bilmiyorduk” beyanlarına kimse inanmasın.

Osmanlının son zamanında bile, meselâ Cennetmekân sultan II. Abdülhamid Han zamanında, ünlü bir Yıldız İstihbarat Teşkilâtımız vardı. Bu teşkilâtı (istihbaratımızın gücünü) yabancı sefirler birbirlerine “Trablusgarp’tan Şam’a yahut Paris’ten Mısır’a bir kuş havalansa bunu sultan hemen işitir” diyerek anlatırlardı.

Biliyorsunuz, her on yılda bir darbelere mâruz kaldı ülkemiz. Kimin parmağı vardı bu işlerde? El cevap: Hemen herkesin. Yàni neredeyse tüm dünya istihbaratlarının ajanları cirit atıyordu ülkemizde. Tàbî bunların büyükbaşları, küçük başları var o ayrı.

1924’ten beri Türkiye bir kopukluklar, kazalar, ârızalar ülkesidir. 15 Temmuz teşebbüsü acemiceydi ve halkımız da darbecileri doğduklarına pişman etti. Devlet o badireyi halk sayesinde kolayca atlattı.

Fakat 28 Şubat 1997 postmodern darbesi öyle değildi. O görünürde yönetime el koymuyor amma ve lâkin, yönetim (iktidar) onların höt demesiyle değişiyor, halktan üniversite hocalarına, gazete yönetimlerinden köşe yazarlarına kadar brifinglere gidip verilen talimatları “başüstüne” diyerek yerine getiriyorlardı.

Büyük tamirat ve ıslah yapılmadıkça, kopukluklardan devamlılığa dönülmedikçe bu gibi kazalar ârızalar darbeler devam edip duracaktır.

− Pekâlâ bu dediğiniz nasıl yapılacak?

− Rehavete kapılmayarak, tetikte kalıp, ágâh olarak; kuvvetli bir istihbaratın sağlayacağı basiretle ve sabırla yapılacak.

İsviçre Medenî Kanunu ve hukuk darbesi, Alfabe değişimi darbesi, (Ermeni asıllı asıl adı Hagop Martayan olan) Agop Dilaçar’ın Türkçe’yi sadeleştirme ve lisânı kuşa çevirme darbesi gibi daha nice yıkıcı, tahrip edici balyozları saymıyorum bile…

Dinimiz İslâm’ı ve onun getirdiği güzel ahlâkı kaldırıp yerine pagan ahlâkını getirmek istiyorlardı. Ehl-i Sünnet İslâmlığını kaldırıp yerine içi boş Fazlurrahman tarihsellik dinini, Kur’ân Müslümanlığı gibi sapıklıkları getirmek istiyorlardı.

− Pekâlâ bunlarda başarılı oldular mı?

− Yüzde yüz olmasa da hayli mesafe katettiler. Halk bugün ahlâken çok feci vaziyette. Allah’ın değil modanın emirleriyle hareket ediyor kadınlar. Açıklık saçıklık fuhuşa teşvik eder boyutlara vardı ve neredeyse genelleşti.

Feminist İslâmcılık bile türettiler ve daha ne darbeler, ne kazalar, ne kopukluklar..

Düşman asla pes etmez. Onlar dünyanın şu kıtlığa giden zamanında Postmodern Sömürgecilik (yeniden sömürgecilik) savaşı veriyorlar. Afrika’ya yeniden yöneldiler.

Savaşı sonuna kadar devam ettirecek, Türkiye’ye diktikleri gözlerini de asla başka tarafa çevirmeyeceklerdir…

Veyl gafillere, zafer sarhoşlarına, veyl uyuyanlara!.. 20.08.2022